முபீன் சாதிகா கவிதைகள்

---

1.டெல்யூஜிடம் நிறம் குறித்துக் கேட்ட போது

 

வன்கொடிய வண்ணச் சாயலும் கோடும்

கிளர்த்திய மூர்க்க விளம்பலில்

காயம் பொதிந்து ஊறும்

குருதிக் குளம்பு

 

விசையுறு சேர்க்கை ஒளிந்து உருவாய்

புகையும் கவியும் இருள் வழக்கு

பார்வை அவிந்து திறக்கும்

கருமை வீச்சு

 

ஒளி உமிழும் கங்கு என்றே கற்றையில்

நகையும் பொலிந்து கனக்கும் ஓடையில்

சாயம் கனிந்து ஈர்க்கும்

மஞ்சள் குழைந்து

 

மிசைவெளி நிறையும் ஊற்றின் திருவில்

நிறமற்றதின் திரவத்து வடியும்

தூவும் சிறு மழையில் துவங்கி

நீலம் பார்க்கும் கலத்து

 

கனலும் சக்தியில் கறையும் வெப்பத்தில்

உயிரற்றதும் இணையும் சக்கரத்தில்

எல்லையும் எல்லையற்றதும் இடம் மாறி

வெண்மை மலிந்து

வண்ணச் சாயல்கள்

உடல் வரி மிதந்து

கரையும் கரையா வடிவச் சிதறலில்

உள் நரம்பு

உணர் பொருள் கொள்ளும்

என டெல்யூஜ் உரைத்தார்.

---

 

2.பிள்ளைக் கனா

 

பாதகம் அறியா

பிள்ளை நெஞ்சின்

தண்ணென்னும் நிழலாய்

குழவி பரிந்து தவிக்கும்

முழவாய் பெருங்குரலில்

கண்ணீரும் சொறிந்து

சிறுமென் பாதம் குழைந்து

சித்திரச் சுகமதை

மகிழ்ந்தும் அவிழ்ந்தும்

இன்பத்துத் துன்பமாய்

எதிரெதிர் இடறில்

மறக்கும் பார்வை

துதித்த பொறி என

மதிக்கும் வெளியில்

தவழும் மழலையின்

படர்ந்த பீலியாய்

துயிலும் கனா.

---

3.பரவும் பா

 

வயல் துள்ளும்

கயலின் நீர்த்துளி

கண்ணில் படர்ந்து

திரையிடும் சமயம்

வெளுக்கும் வானத்து

துண்டென இறங்கும்

மதியப் பொழுதின் நிலாவும்

கதிரின் விளிம்பில்

கனத்து முகிழும்

மணியென பெய்து

தாகமும் நாதமும்

கலக்கும் கோர்வையிலும்

மணம் பரவும்

பாவாய்

---

4. எதுவாய்

 

பூவென்று முகமாய்

மலரென்று சுகமாய்

காற்றென்று ரசமாய்

கனத்தது இதழில்

 

மெய்யென்று பதமாய்

நினைவென்று கணமாய்

திறமென்று புறமாய்

வளைந்தது கனவில்

 

சாறென்று கனியாய்

விளைவென்று தனமாய்

மரமென்று விதையாய்

முளைத்தது பனியில்

 

வீணென்று இதமாய்

மேலென்று நயமாய்

தானென்று நீயாய்

உறைந்தது எம்மில்

---