கவி கோ பிரியதர்ஷினி கவிதைகள்

எனக்கான நாளொன்றைப் பிய்த்துக் கொள்கிறேன்.

என் கோடையில் ஊர் மேயும்

சத்தங்களற்ற மணியோசையைக் கழற்றி

எறிந்த குறும்பாட்டின் காணாமல் போன

தேசத்தின் மனநிலை என்னுடையது.

தினமொரு டூடுல்களாய் என்னை மாற்றி

மாற்றி ரெப்ரெஸ் செய்பவர்கள்

என்னை இன்னும் நரபலியிடாமல்

ஆச்சரியப்பட வைக்கிறார்கள்.

எலக்ட்ரிக் சுடுகாடுகளில் எந்த புறமும்

எக்கணமும் சாம்பலாகக் கூடும் தருவாயில்

மரணத்தின் வாய் பிளக்கப்பட்டு

ஊரார் நீலிக் கண்ணீர் சூழ,

என் ஆறடிகளை 

ஒரு சாண் வயிறு

அளவிட்டுக் கொண்டிருக்கும்.

தேவிகளே!

கொன்று வீசப்படும் என் உடல்களில்

கை வேறு கால் வேறு

என்றாலும்,

சொட்டு விடாமல் குடித்தே

இரத்தம் குறிப்பிடாமல் போவதைப் பற்றி

நீ கவலை கொள்ளவில்லையே!

உன் பெயரைச் சொல்லி

என்னை மசாலாவில் நுழைத்தார்கள்.

தீமுட்டி அவித்தார்கள்

நான் கொழுப்புருக நிரம்பி வழிகிறேன்.

தேவி ஆறாய் ஓடும்

அந்த இலையில் என்னை

உண்ணாமல் ஏன் தாமதிக்கிறாய்

உன் பெயரைச் சொல்லி என்னை

உண்பவர்களை நான்

பிதாவாக மன்னித்தேன்.

நீ தேவியாகவே நின்று அருளிவிடு

நான் அரிவாளிலிருந்து கசிந்து

இலையில் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் வரை

எனக்கு அருளியது போன்று.