கயூரி புவிராசா கவிதைகள்

கனவுகளை அடுக்கி பகடையாடும்
விழிகளில் தானியம் தேடும்
மஞ்சள் குருவியின் கழுத்தை
பிடிக்கிறாய்

பிடரிசிலிர்க்கும் பின்மாலைக் காற்றில்
துளாவும் அலைவெறிக்கும் பாதங்கள்
அம்பையின் கனல் தெறிக்கும்
இயலாமை
பீஷ்மரின் தவிப்பில் தீயெரியும் கானகம்
சிதறும் உறுத்தல்களில் எனக்கானவற்றை பொறுக்கி
கருணையே இல்லாத உனை நோக்குகிறேன்

என் காட்டு காற்றில் அலையும்
உன் வண்ணத்துப்பூச்சிகளை
ஒருபோதும்
விரட்டியதில்லை நான்.

wow

கிளையோடு உரசும் வண்டுகளின் வாசனைக்கும்
இதழ் திறக்கும்
காலைகளில் நீராழம் கொத்தி
எழுகிறது ஒரு மீன்கொத்தி

இருப்பின் மெல்லியகோடுகளில்
கழுத்தெலும்பு வளைக்கும் முத்த
ரோமங்கள்
உன் தாபத்தில் என் குளிர்தல்
சாதகப்பட்சியின் ஏக்கத்தில் விழும்
முதல் மேகத்துளி

மெய்நிகர்த்தும் தழுவலில் உருகும்
மெழுகு நதி
வெட்டப்பட்ட தசைத்துண்டில்
எவ்வளவு முழ்கினாலும்
துடித்துக்கொண்டிருக்கும் சிவப்பு
உன் தாகம்

மஞ்சள் பூக்கள் பரவும் கணத்தில் தான்
நீ மனதால் அணைத்திருந்தாய்.

தொலைக்கப்பட்ட
மேகங்களிடை வண்ணங்களை
தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்

கரையாத நீலங்கள் செறியும்
நீரலைகளிடம் தாகமில்லா மீன்கள்
துழாவுகிறேன்
சோற்றுப்பருக்கை நோக்கி
முட்டி மோதி நிரைவகுக்கும்
சிற்றெறும்புகளென மனத் தகிப்புக்கள்
அவை முடிவிலி

சர்ப்பமொன்றின் பிளந்த நாவசைவென
சிறகுகொண்டு விதி மீறுகிறது இலையொன்று..
உயிர் கொள்ளும் அந்திம வலியின்
சரவொலிப்போடு அறைந்தபடி
மங்கல் இருளுறைவோடு
மழையொன்றின் வருகையை
தருவித்துப் போகிறது
அந்த நீல ஆகாயம்

இனி கடல் மேல் இளமையின்
காலை ஒளி பரவும்
நீங்கிச் செல்லும் உயிர் உடலை
மீள் நோக்கும்.

971