ஜெயபால் பழனியாண்டி கவிதைகள்

---

• விடிகிறது இரவு

 

மெலிதான சன்னல் இடைவெளியில்

நுழைகிறது காற்று..

அறையின் வெப்பத்தை

மெது மெதுவாகத் தின்று

தன் பசியாற்றிக் கொள்கிறது..

அலமாரியில் அடுக்கப்பட்ட

புத்தகங்கள்..

அட்டைப்பெட்டிகளில் முடங்கிப்போன

காகிதங்கள்..

கலைந்துகிடக்கும் ஆடைகளென

ஒவ்வொன்றாகப் பரிசம் நுகர்ந்துவிட்டு

நிறைவாக என் மேனியில்

படர்கிறது குளிர்ந்த காற்று..

என் தலையணையின்

பக்கத்தில் ஓர் இடங்கொடுத்து

போர்வை கதவைத் தாழிடுகிறேன்..

விடிகிறது இரவு..

---

• இரவின் பாடல்

 

ஒரு புத்தகத்தை விரித்துப்

புரட்டுகையில் என்னோடு

வந்து அமர்ந்து கொள்கிறது

பனியிரவு..

என் கையைப் பிடித்து அளவளாவி

செல்பேசியில் பாடலை ஒலிக்கச் செய்கிறது.

பாடலின் இசையோடு இரவு

நான் பிறக்காத காலத்திற்குக்

கூட்டிச்செல்கிறது..

கறுப்பு வெள்ளையாக மாறும்

என் பிறப்பிற்கு முன்னனா வாழ்வு

எந்தன் புனர் ஜென்மமாகப்

படிமம் கொள்கிறது..

தென்னங்கீற்றின் ஒளிபரவும்

நிலா முற்றத்தில்

நட்சத்திரக் குவியல்களை

வட்டமிட்டுச் சுழல்கிறது

ஒரு காட்சிப் படிமம்..

---

Art Courtesy :

Feature Image : Joey Guidone (Italian Artist )