ராஜேஷ் வைரபாண்டியன் கவிதைகள்

• மழைவழிப்பயணம்

அவர்கள் மழைப்பாதையில் பயணித்து
இங்கே வந்திருக்கிறார்கள்.
மொத்தம் மூன்று பேர்.
சிறுமி,
நாய்க்குட்டி,
சிறுமியின் குடுவை மீன்.
ஏழாம் நூற்றாண்டை சேர்ந்தவர்கள்
நாங்கள் என்கிறாள் அச்சிறுமி.
மழை வழியே இந்த நூற்றாண்டிற்குள்
எதற்காக இவ்வருகை என்பதை
அறியும் முன் சிறுமியும் நாய்க்குட்டியும்
அடுத்த நூற்றாண்டிற்குள் நுழைந்துவிட்டார்கள்.
அழுக்கற்ற அன்பைத் தேடி இப்பயணம்
என்றது குடுவை மீன்.
முடிவற்ற பயணமிது என்றபடி தவறவிட்டேன்
குடுவையை.

• திடீரென்று

திடீரென்று யாருடனாவது
பேசலாம் எனத் தோன்றும்போது
அந்த‌ யாருடன் என்பது
யாரெனத் தெரிவதில்லை.
திடீரென்று எதற்காகவாவது
அழுதுவிடலாம் எனும்போது
கண்ணீர் உறைந்து போகிறது.
திடீரென்று முத்தமிடலாம்
எனத் தோன்றும்போதும்
ஒரு நத்தைக்கூட்டைப் போல‌
இதழ்கள் உள்ளிழுத்துக்கொள்கின்றன.
திடீரென்று பின்னிரவில்
அலைபேசி வழியே
முகநூலுக்குள் நுழைந்து
எதற்கென்றே தெரியாமல் ஸ்வைப்
செய்து சோர்கின்றன‌
விரல்கள்.
திடீரென்று பூத்த‌
ஓர் புன்னகைக்கு
மறுநகை செய்ய முயலும் முன்
காணாமலாகின்றன புன்னகைகள்
திடீரென்று உறக்கம் உதறி
எழுந்து பார்க்கையில்
இவ்வுலகம் யாரோ ஒருவரின்
திடீர்க் கனவு எனத் தோன்றுகிறது.
திடீரென்று இக்கணம்
மனதெங்கும் வந்தமர்கிறது
மலரொன்றின் ஆழ்ந்த அமைதி