மு.ஆறுமுகவிக்னேஷ் கவிதைகள்

1. கபாடபுரம்

பயணம் முடித்து வீடு திரும்பும் போது
வீட்டுக் கதவு பூட்டி இருப்பதை
ஏற்றுக்கொள்ளாத மனது
‘அம்மா’ என்றழைத்தபடி
கதவைத் தட்டிப் பார்க்கிறது
அழைப்பு மணியை
அழுத்தி அழுத்தி ஓய்கிறது

சாவி துவாரத்தில் கண்வைத்து
உள்ளிருக்கும் வெளியை
ஆராய்கிறது

இன்னும் ஒருபடி மேலே போய்
மேலே மட்டும் திறந்திருக்கும்
வாசல் யன்னல் வழி
கையை நுழைத்து
கீழ் யன்னலைத் திறந்து
யன்னல் நிலையிலாவது
சாவி இருக்கிறதா என்று
ஏங்கித் தவிக்கிறது

இன்னும் மலையுச்சிக்கே போய்
பரணி பாடிய
செயங்கொண்டார் பாணியில்
‘செம்பொற் கபாடம் திறமினோ’ என்று
இப்படியாக கவிதையும் எழுதி
முடிக்கிறது.

2. திருவிளையாடல்

மரத்தால் செய்த அந்த மஞ்சள்நிற
அளவுகோலுக்குப் பெயரே
அடிஸ்கேல் தான்

கடிது ஓச்சி மெல்ல எறிதல் என்றால்
அது மஞ்சள்நிற ஒற்றை ரோஜாவை தனது கார்கூந்தலில் எப்போதும்
சூடி இருக்கும் கயல் மிஸ் தான்
ஓங்கி உள்ளங்கையில்
அடிப்பது போல் பாவனை காட்டி
பின் வலிக்காமல் கையில்
பூ உதிர சிரித்துக் கொண்டே
சின்னதாக தட்டுவது

பிரம்பு எல்லாம் பார்த்தது
உயர்நிலைப் பள்ளியில் தான்
மிஸ்கள் மாதிரி சார்கள் கிடையாது
அவர்கள் கடிதோச்சி
கடிதாகவே எறிந்து விடுவார்கள்
ஓங்கியபடியே
ஓங்கி அடித்துவிடுவார்கள்

பிரம்படி பட்ட கதை எல்லாம் திருவிளையாடல் தான்
அதைக் கவிதையாக எழுதும் போது எல்லோரும் பரஞ்சோதி தான்

கயல் மிஸ்கள்
அன்றும் இன்றும்
நெடிதாக்கம் நீங்காமை
வேண்டுபவர்கள்.