எஸ்தர் கவிதைகள்

நான் தேயிலைப் பச்சையில்
வெள்ளை வெயிலில்
உடல் கறுத்தவள்
எல்லா பக்கத்திலிருந்து பார்த்தாலும்
தனித்து நிற்கும்
சிவனொளிபாத மலை தெரியும்
தோட்டத்தில் முளைத்தவள்
தேயிச்சாயமும் ரொட்டியும்
என் பூர்வீக உணவு
கூடையும் வறுமையும்
எங்கள் பூர்வீகச் சொத்து
லயமும் தொல்லையும்
கூடவே வரும் நிழல்
மலைக்காடுகளில் மிக ஆழத்தில் புதைத்து விட்டார்கள்
எங்களைப்
புல்லுக்கட்டோடு கரும்பையும் கடித்துக்கொண்டு
தேயிலை நிரையில்
வந்துகொண்டிருக்கிறேன்
தாத்தாவின் மாடுகளின் பசி தீர்க்க
கறுத்த காலோடு கூட வருகிறது அட்டை அட்டைக்கு
இரத்தமும்
மாடுகளுக்குப் புல்லும்
அதனதன் பசி போக்கட்டும்

என்னிடம் ஏதாவது கேள்

எதற்கு
ஒரு கடன்காரனைப் போல்
தயங்கித் தயங்கி ஏதோ கேட்க முனைகிறாய்

முகமலை இராணுவ
முகாமை கடப்பதுபோலவே
என் வீட்டைப் பதற்றத்துடன்
கடக்கிறாய்

என்னிடம் எதைக் கேட்கப்
போகிறாய் ?
புத்தனின் போதி மரமாய் கூடவே
இருக்கும்
கவலைகளை நீ கேட்கப்போகிறாயா
அன்றில்
உருவிய உடைவாள் போன்ற
இவ் உடலையா?

எல்லாமே நீ கண்ணீரோடு
என் கதவைத் தட்டி
இறுக்கமாகத் தழுவும்
என் கவிதைகளைப் போன்றது.

தயவு செய்து

எதாவது என்னிடம் கேள்….

Portraits_ Handmade illustrations

நீண்ட மௌனம் கரையும் காகத்தால் கலைந்தது
இப்போது பெய்ய ஆயத்தமாகும்
ஒரு கார்முகிலின் மழை நீரில்
எந்த துளி நீ, எந்த துளி நான்

ஒரு சிகரெட்டை பற்றவைத்து
ஜன்னலின் அருகே வருகின்றேன்
முதல் புகையில் மழை பெய்கிறது.

இரண்டாம் புகையில் நீ நனைகிறாய்.

மூன்றாம் புகையில் நுரையீரலை ஆக்கிரமிக்கும்
நிக்கோட்டின் பள்ளத்தாக்குகளில் இறங்குகிறாய்.

மழையின் வேகம் குறையவில்லை
ஜன்னலின் சாளரங்கள் நனைந்து வழிகிறது.

கடைசி துளிகளிலும் நீயில்லையே
இதோ இப்போது கையைச் சுடுகிறது
கடைசி நெருப்பு.

Courtesy : Painting – behance.net