வினோத் பரமானந்தன் கவிதைகள்

காலம் தன்னை

கிழித்துப் போட்டதாகச்

சொல்லி..

ஒரு கவிதை சொன்னான்..

கற்பனையையும்..

கவிதையையும்..

காற்று புகாத ஒரு

பெட்டிக்குள் அடைத்து

காற்றில் வீசினான்

ஞானங்கள் சுமந்த

அவனது அறிவில்

அன்பும் ஜனித்தது…

அன்பு சுமந்த

அவனது அறிவில்

நிஜமாய்

அன்பு ஜனித்ததா…

எனும் ஒற்றைக் கேள்வியைத்

தூக்கி தலையில் வைத்து

அலைகிறான்..

தான்

முழுதாய் தொலைத்ததை

தேடுகிறான்..

முழுதாய் தேடியதை

தொலைக்கிறான்..

கடைசிவரை…

யாருக்கும் புரியும்

அவன் கவிதை போல

இருக்க விரும்பினான்..

யாருக்கும் புரியாத
அவன் அன்பைப் போல
இறக்க விரும்பினான்

---

தனித்துவிடப்படுதல்

இப்போதெல்லாம்
என்னுள் வரிசை கட்டி
நிற்கிறது..
நிறைய.. நிறைய
சப்தமும்,சலனமும்…
மௌனமும்.. வார்த்தையும்..

பறந்து போகும் நாட்களில்
மறந்து போன
இறக்கைகளோடு
வாழப் பழகிவிட்டிருந்தேன்..

இரவின் கிளைகளிலிருந்து
உதிரத் தொடங்குகிறது
பகலில் ரசிக்க மறந்த
ஒரு குழந்தையின்
முத்தம்…

பார்வையற்றுப் போன
வெறுமையை குடித்து
தினம்
தாகம் தீர்க்கிறேன்…

வசப்படாத
வானத்தை
குளிருக்கு
போர்த்தியபடி..
கருணையை கடனாக
யாசித்துக்கிடக்கிறேன்..
தந்தும் கடக்கிறேன்…

என்னால்
தொலைக்கப்பட்ட….
நினைவுகள்
நிழலாய்
நீள்கிறது…

---