ரேவாவின் கவிதை குறித்த வாசிப்பும் மரபான பொருள் கொள்ளலும்

---

சில கவிதைகளை வாசித்து மரபான வாசிப்பு என்ன செய்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்ளலாம்.

உடன்வரும் அறிதலின் வெளிச்சம்

-ரேவா.

 

இந்தக் கவிதைக்குள் என்ன முதன்மையாக இருப்பதாகத் தெரிந்தது என்றால்,

நீ, என்ற விளிப்பும்,

நான் என்ற தன்னிலை விளக்கமும்

நீ என கவிதை யாரை விளித்தது?

அந்த நீக்குப் பொருந்தும் நான் யார்?

இந்தக் கேள்விகள்தான் முதலில் இந்தக் கவிதையை வாசிக்கும் போது எழுபவை.

அந்த நீ யார் என்பதைப் புரிந்துகொள்வதுதான் அடுத்த கட்டம். அதற்கு நீயுடன் துணை நிற்கும் சொற்களைக் குறித்து ஆராயவேண்டும்.

ஏனெனில், மரபான வாசிப்பு, கவிதையை நேர்க்கோட்டில் வாசித்துப் பழகியிருக்கிறது. அதை மாற்றி கவிதையை குறுக்கு மறுக்காக வாசிக்கவேண்டும்.

கவிதையின் சுதந்திரம் அதன் தொடக்கப் புள்ளியையும் முடிவில்லா வெளியையும் திறந்து காட்டுகிறது என்பதை நினைவில் கொள்ளவேண்டும். 

உடன் அறிதலின் வெளிச்சம் என்ற தலைப்பு யாருடனாவது இணைந்தால் அல்லது இணையாக இருப்பதால் கிடைக்கும் ஒளி என்பதாக ஒரு கற்பனையை உருவாக்குகிறது. 

இந்த அறிமுகத்துடன் இந்தக் கவிதையைக் குறுக்கு மறுக்காக வாசித்துப் பார்க்கலாம்.

முதலில் கவிதைக்குள் இருக்கும் நீ என்னவெல்லாம் செய்கிறது என்று பார்க்கலாம்.

அலறுகிறது, முடைகிறது, வேய்கிறது.

அலறும் குரல்.

முடைகிற கைகள்.

நீதான் வேய்ந்தாய்.

துணைக்கு ஆளில்லை என அலறுகிறது.

கடல் பார்க்கும் போது காட்டை முடைகிறது.

ஜன்னல் கம்பிகளை வேய்கிறது.

இந்த இடத்திலிருந்தே இந்த நீ யார் என்பதை ஓரளவு ஊகிக்க முடிகிறது.இப்போது கவிதை விடுகதையாகிவிடுகிறது.

 

இப்போது மரபான வாசிப்பு மூலம் நீயைக் கண்டுபிடிக்க முடியாது எனப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. அந்த விடுகதையின் விடையை இந்த மூன்று வரிகள் சொல்கின்றன.

 “கூரைக்கு மேல் வளர்த்துக்கொண்ட இந்த செளகர்யம்.”

 “வேரல்ல விளைவித்தது.”

 “தாங்கிக்கொண்ட நிலமிது.”

இப்போது நீ என்பது மரம் போன்றது. அல்லது மரமேதான்.அல்லது மரம் போன்ற எல்லாமும் செய்யும் மனிதனாக இருக்கலாம்.

 

 

உனதல்லாத உன்னை

தாங்கிப்பிடி

கைகளை விடாதே.

இந்த வரிகளில் உனதல்லாத உன்னை என்பது.

உனதோடுள்ள உன்னை அல்லது உன்னை மறுத்த உன்னை அல்லது நீயல்லாத நீ.இப்படி பலவகையான நீ-யை வரையறை செய்யலாம்.

நானை விளக்கும் மற்றமையாக இருக்கவேண்டிய நீ, அத்தகைய நீயின் மற்றமையாக மற்றொரு நீ இருக்கிறது. அந்த நீ நானாக இருக்கலாம். அதனால் அந்த நானை அதாவது நீயைத் தாங்கிப் பிடிக்கவேண்டும் என்ற கட்டளை பிறப்பிக்கப்படுகிறது.

 

ஏனெனில்  “சட்டென விடுவித்திக்கொள்ளும் இந்த பயணம்

என்னை அச்சுறுத்துக்கிறது

மரணத்திற்கு மேலே ” என்ற வரிகளின் மூலம் அந்த  ‘உனதல்லாத உன்னை’ என்பது நான்தான் என்பது உறுதியாகிறது.

“நிழலுக்கும் மேலாய் இருக்கிறது வெளிச்சம்”

இங்கு நிழல் தருவது நீ .வெளிச்சமாக இருப்பது நான்.

 

“நீ அதை பரிசீலி

நீ அதை பரிசீலி”

என்று கவிதை கெஞ்சுகிறது. நான் நீயைக் கெஞ்சுகிறது

ஏனெனில், நானை நீ உடன் இருந்து அறிந்து கொண்டால் வெளிச்சமான நான் நிழலாக இருந்த நீக்குச் சாத்தியப்படும். மரம் போல் இல்லாமல் மரமற்ற மனிதனாக மாற கவிதைக்குள் இருக்கும் நான் கேட்டுக் கொள்கிறது.

---

இந்த வகையில் கவிதையை வாசித்தால் முழுமையாக கவிதையின் பொருளைப் புரிந்துகொள்ளலாம். 

அல்லது கவிதையின் பல சொற்கள் மற்ற இணைச் சொற்களுடன் கலந்து கொடுக்கும் பொருளைப் புரிந்து கொள்வதன் மூலம் படைப்புக்கு நெருக்கமாக வாசிக்க முடிகிறது.

இந்தக் கவிதையில் செய்ய முடிந்தது மரபான கொண்டுகூட்டிப் பொருள் கொள்ளல் முறைமை. இது மரபான பொருள் கொள்ளும் முறை.

---

– முபீன் சாதிகா