தமிழின் பின்நவீனக் கவிதைகளின் பொருளும் பற்றுக்கோள்களும்

தமிழின் பின்நவீன இலக்கிய வகைமைகளில் காணக்கூடிய கூறுகளாகக் கீழ்வருவனவற்றைக் குறிப்பிடலாம்:

• சுய உணர்வு கொண்டவை
• மெட்டா புனைவுக்கூறுகள்
• குத்துக்கோட்டு மொழி
• வடிவமற்ற, கலாச்சார படிமங்களுக்கு எதிரான, மாயாஜால நடப்பியல் சார்ந்த படைப்பு
• வாசகர்கள் உருவாக்கும் பொருள் கொண்ட படைப்பு

இந்தக் கூறுகளைக் கொண்டதோடு மேலும் மேலும் புதிய சோதனைகளை மேற்கொள்வதாக இருக்கும் படைப்புகளைப் பின்நவீன வகைமையில் சேர்க்கலாம்.

தமிழில் பின்நவீன கவிதையின் தொடக்கம் நகுலன் எழுதிய கவிதைகளிலிருந்தே தொடங்கிவிட்டது என்றே கூறவேண்டும். அது உறுதியான ஒரு வடிவத்தை பிரம்மராஜனின் கவிதைகளில் அடைந்தது. அதன் பின் பிரேதா-பிரேதன் கவிதைகளில் உயிர்ப்பித்திருந்தது. அதன் பின் அது போன்ற கவிதைகளை அதிகம் காண முடியவில்லை. யவனிகா ஸ்ரீராம் எழுதிய சில கவிதைகளில் இந்தப் பின்நவீனகவிதையின் துளிர்ப்பு இருந்தது. நேசமித்திரன், ஈழக்கவிஞரான ஹரி ராஜலட்சுமி போன்ற சிலரின் கவிதைகளிலும் பின்நவீனத்தின் கூறுகள் இருந்தன. மேலும் சிலரின் கவிதைகளிலும் பின்நவீனத்தின் நிழல் மட்டும் காணக் கிடைத்தது.

நவீனகவிதை காலத்தில் எழுதிய நகுலனிடமிருந்து பின்நவீனத்துவக் கூறுகள் இலக்கியத்தில் தொனிக்கத் தொடங்கின எனலாம். நகுலனின் பொருளற்ற சொற்சேகரங்கள் உருவாக்கிய கவிதை உலகம் வாசிப்பில் பெயர்த்தலைத் தந்தது. அதுவரையான வாசிப்பை மாற்றியமைத்தது.

நகுலன் ‘தன்மிதப்பு‘

இந்தக் கவிதையில் பென்சில் சீவுவதும் தலையைச் சீவுவதும் ஒன்றாக்கப்பட்டிருக்கிறது. பென்சில் சீவுவது இயல் உலகில் நடந்தால் தலையை சீவுவது அகஉலகில் நடக்கிறது. இப்படி தலையைச் சீவும் கற்பனையையும் தன்மிதப்பால் சமாளித்துவிட முடியும் என்று ஒரு பாத்திரம் எண்ணுவது கவிதையாகியிருக்கிறது. பென்சிலாக தலை ஆகிவிடக்கூடாது என்ற மறுதளிப்பை வாசிப்பில் உருவாக்குகிறது இந்தக் கவிதை. இயல் உலகுக்கும் அக உலகுக்கும் மாறி மாறி  பயணிக்கிறது கவிதை. பென்சிலாக, ஒரு பாத்திரத்தை மாற்றிவிடும் பிறழ்ச்சி இந்தக் கவிதைக்குள் நிலவுகிறது. அது பின்நவீனத்துவத்தின் வகை மாதிரியாகத் தெரிகிறது. பின்நவீன சிந்தனையின் தொடக்கக்கால படைப்பாக்கத்தில் எழுந்த கவிதை போல் இது உள்ளது.

அதன் பின் பிரம்மராஜனின் கவிதைகள் பின் நவீனக்கூறுகள் கொண்டு கட்டமைக்கப்பட்ட கவிதைகளாகவே இருந்தன. அவருடைய மொழி ஆளுமை, ஞானத் தேடல், அறிவியல் முறைமைகள் கவிதைக்குள் தனி ஒரு வினையை நிகழ்த்துபவையாக உள்ளன. அவருடைய கவிதைகள் தமிழ் மொழியின் எல்லைகளை நீட்டித்தவை. கவிதையின் வாசிப்புக் கோட்பாட்டை மாற்றி அமைத்தவை. பன்முறை வாசிப்புக் கோருபவை. இவருடைய கவிதைகளிலிருந்து பின் நவீனத்துவக் கூறுகளை அடையாளப்படுத்த முடியும். தமிழில் கவிதையியிலின் பிரதிநிதித்துவங்களை முன்னெடுக்க பிரம்மராஜன் கவிதைகள் உதவுகின்றன.

பிரம்மராஜன் கவிதை 

அந்தரத்தில் இருக்கும் ஒரு கூடு அல்லது வீடு அல்லது ஒரு கோள் அங்கிருந்து ஒரு விதை முளைப்பது மண்ணில்தான். அதைப் பராமரிக்கும் தோட்டக்காரன் சிவனின் மறைக்காட்டில் ஆற்றலுற்று மலராக முளைக்க முடிகிறது. இதில் இருக்கும் தர்க்கம், நாணல் போல் ஒரு நாள் சுழன்றடிக்கக்கூடும் என்று கவிதை ஓர் அறிவிப்பைச் செய்கிறது. முளைப்பதை, பிறப்பதை, முன்னெடுக்கும் தர்க்கம் மட்டும் நிகழ்ந்துவிட வேண்டும் என்பதில் தெளிவாக இருக்கும் இயல்பும் அதற்குக் காரணகாரியங்களை நாடாது தூரப்படுத்தும் மறைபொருளும் இணையாக இருப்பதிலிருந்து பொருள் தருவிக்கப்படுகிறது. பறவையின் கூடும் பறவை விண்ணில் வீழ்த்திய விதையும் உருவாக்கும் மாயத்தின் மயக்கத்தை உட்செறித்த கவிதையாக இது உள்ளது. பிரம்மராஜனின் படைப்புலகம் நவீனகவிதையிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட களத்திலிருந்து உருவானது. பிரம்மராஜனின் கவிதைகள் பன்முறை வாசிப்பு கோரிய கவிதைகளாக இருந்தன.

அடுத்து ரமேஷ் பிரேதனின் கவிதைகள் பின் நவீனகவிதைகளாக வடிக்கப்பட்ட கவிதைகளாக இருந்தன.

ரமேஷ் பிரேதன் ‘சொல் என்றொரு சொல்‘

இந்தக் கவிதையில் பூனையைச் சொல்லாகவும் சொல்லைப் பூனையாகவும் இடமாற்றம் செய்த வினை நிகழ்கிறது. மேலும் கவிதைசொல்லியின் இருப்பு கவிதைக்குள் வெளிப்படுகிறது. அது ஒரு மெட்டாஃபிக்ஷன் போன்ற தன்மையை இந்தக் கவிதைக்கு நல்குகிறது. நகுலன் கவிதையில் வெளிப்பட்ட கவிதைசொல்லிக்கும் இந்தக் கவிதையின் கவிதை சொல்லிக்கும் இருக்கும் வேறுபாடு பென்சில்/மனிதன் என்ற மயக்கம் இயல்பானதாக ஆக்க நகுலன் கவிதையின் கவிதைசொல்லி முனைகிறது. ரமேஷ் பிரேதனின் கவிதையில் பூனை/சொல் என்ற பிளவு வலிந்து அறிவிக்கப்பட்டு நடக்கிறது. சுய உணர்வுடன் நடத்தப்பட்டதாக அது காட்டிக் கொள்கிறது.

எஸ்.சண்முகம் ‘நியான் சத்தம்‘

இந்தக் கவிதையின் பொருள் தளம் நவீனகவிதை அறிமுகப்படுத்தியிருந்த பொருளாம்சத்திலிருந்து வேறுபட்டிருப்பதைப் பார்க்கமுடிகிறது. இதில் குறுக்குவெட்டாகப் பார்த்தால் ஒரு குடும்பப் புகைப்படத்தின் வர்ணனை மறைமுகமாக வெளிப்படுவதைக் காணமுடிகிறது. அப்பாக்கள், அம்மாக்கள், மகன்கள் எல்லாமே பிரதிபலிப்பின் ஏதோ ஒரு சாயலில் யூகத்தின் காரணமாகத் தொடர்புற்று இருக்கிறார்கள். ஃப்ளாஷ் லைட் ஒலிக்கும் அந்தக் கணத்தின் இசையில் யாருமே இல்லாத ஒலியைப் போல இருக்கிறது. அதில் தன் முகத்தைத் தேடிய கவிதை சொல்லி, தன் முந்தைய இளைய முகமாக இருந்த ஒன்றைக் கார்ட்டூன் முகமாகத் தேர்ந்துவிட்டது. நவீனகவிதைக்கான பொருள்களம் முற்றிலும் அழிக்கப்பட்டு பின் நவீன தேர்வு கவிதைக்குள் நடந்திருக்கிறது. இந்தக் கவிதையிலும் ரமேஷ் பிரேதன் கவிதையிலும் நவீன மனிதனை அகற்றிவிட்டு அங்கு மனிதமற்ற பொருள் கோடலை மட்டும் இட்டு நிரப்பலாக இந்தக் கவிதைகள் மாறியுள்ளதைப் பார்க்க முடிகிறது. இது பின்நவீனத்துவத்தின் குணாம்சங்களாகக் கருதப்படவேண்டியவை.

யவனிகா ஸ்ரீராம் ‘வாசனைத் திரவியம் தயாரிக்கும் வழிகள்‘

வாசனைத் திரவியம் தயாரிக்கும் பெரிய நிறுவனங்களை உதாசீனப்படுத்த ஒரு புதிய வழி முறையை இந்தக் கவிதைத் தேர்ந்திருக்கிறது. வாசனைத் திரவியங்கள் கூட வாழ்வின் போக்கை மாற்றச் செய்வதாக விளம்பரங்கள் ஏற்படுத்தும் மாயையை இந்தக் கவிதை பிறழ் உயர்வு நவிற்சியாகச் சொல்கிறது. பொருளாதார தாராளமயத்திற்குப் பின் வந்த நுகர்வுக் கலாச்சாரம் மனித வாழ்வை மாற்றியமைத்தது. அதன் பக்க விளைவாகத் தோன்றியவற்றை இந்த வகையிலான கவிதைகள் வழி உதாசீனப்படுத்துவது ஓர் எதிர்ப்புணர்வாக உள்ளது. தாராளமயத்தின் கலாச்சார உடைப்பை இந்த வகையில் எதிர்க்கிறது இந்தக் கவிதை.

நேசமித்திரன்–லேசர் பொன்வண்டுகளும் மாரீசப் பெண்ணும்

இந்தக் கவிதை ரமேஷ் பிரேதனின் கவிதையின் தன்மையை ஒத்திருக்கிறது. சொற்களைப் படைப்பாக்கம் செய்வதை மெட்டாஃபிக்ஷன் வகையில் கூறுகிறது இக்கவிதை. மேலும் நாடு கடத்தப்பட்டவர்களின் படைப்பாக்கங்களின் ஒற்றுமையை இணைக்க முனைகிறது கவிதை. பாமுக்கின் பனி நாவலிலும் தாஸ்தாயெஸ்விகியின் பனியிலும் உறைந்திருக்கும் துயரத்தை உள்வாங்கி இந்தக் கவிதையை வாசித்தால் தமிழின் துயரும் சிவப்பாய் அல்லது சிகப்பாய் உமிழப்படும். அது துயரத்தின் குருதி கொண்ட நிறமாய் எல்லா துயரங்களுக்கும் பொதுவானதாய் சிவப்பானதாய் இருக்கும் என்கிறது கவிதை.

றாம் சந்தோஷ் 'தலைவன் தலைவி செய்யத் தேவையான பொருட்கள்'

பகடிகளின் மூலம் புராணங்களை மறுபடைப்பாக்கம் செய்வது பின்நவீனக் கூறுகளில் ஒன்று. அதை இந்தக் கவிதையும் பின்பற்றுகிறது. பக்தி இலக்கியங்கள் எழுதிய திருத்தக்கத் தேவருக்கும் பக்தியைப் பரப்ப வந்து மொழிபெயர்ப்பாளராக மாறிய ஜி.யு.போப்பிற்கும் இந்தக் கவிதை சமர்ப்பணமாகிறது. பக்தியின் மூலமாக மனிதர்களைப் படைத்தல் சாத்தியம் என்றால் விரும்பிய வகையிலான மனித உருக்களைப் படைத்தளிப்பதற்காக இந்தக் கவிதை புராணத்தின் ஆசிரியருக்கும் பக்தியின் மொழிபெயர்ப்பாளருக்கும் சமர்ப்பிக்கப்படுகிறது. உச்சபட்ச ஆண்,பெண் உடல், வீரம் போன்ற வர்ணனைகளைப் பகடி செய்ய வலிந்து கொள்ளப்பட்ட படைப்பாக்கம் போன்ற கற்பனையை இந்தக் கவிதை தருகிறது.

தமிழின் பின்நவீன கவிதைகள் மிகவும் குறைந்த எண்ணிக்கையிலேயே எழுதப்படுகின்றன. அவற்றின் பொருளாம்சம் மெட்டாஃபிக்ஷன் வகைமையைச் சார்ந்தவையாக அதிகம் இருக்கின்றன. பகடி செய்வதும் இணையத்தின் தொழில்நுட்பத்தை நவீன மதிப்புகளில் ஏற்றிக் கூறுவதும் நவீனத்தின் கூறுகள் மறைந்தது பற்றிய குறைக் கொண்டிருப்பவையாக இருப்பதும் என பின்நவீனகவிதைகளின் பற்றுக்கோள்கள் மாறிக்கொண்டே உள்ளன.